Postal a Don Elías Valiña Sampredo (+1989)
investigasteve 
Fuches máis ca un crego – fuches quen abriu o Camiño. En O Cebreiro o teu alento aínda latex, mesturado con néboa e oración. Pintaches frechas para que os pés perdidos atopasen o rumbo. Trouxeches luz ao silencio dos vellos sendeiros.
Camiño polas túas liñas, sinto a túa man no po. O vento leva o teu murmurio: reconstrución, memoria, graza. Non eras un soñador sen obra – eras un home de pincel e mapa. Chamaches de volta os camiños esquecidos para que o peregrino non quedase perdido. E porén, a túa estrada non é monumento. É un alento aberto, sen fin. Unha frecha que non pertence a ninguén e guía a todos.
Estabas na beira da estrada, cun balde de pintura amarela. Parou un coche, und Guardia Civil preguntou: «Que fai aquí, Padre?» E ti dixécheslle: «Estou preparando unha gran invasión.» Quizais sorriches — ese sorriso que entende, non se burla. Non falabas dun exército. Falabas de nós.
Aínda te vexo na néboa de O Cebreiro. Un crego con pincel e paciencia, que fixo visibles os camiños, pedra a pedra, dirección a dirección. Non querías monumentos, querías movemento. Que a xente volvese andar — do eu ao nós, do hoxe ao eterno. E levas case catro décadas mirándonos dende o alto.
Non predicaches, debuxaches. Amarelo sobre gris, esperanza sobre esquecemento. As túas frechas foron oracións de cor, un evanxeo de po e confianza. Véxote en cada sinal amarela. En cada paso que segue sen saber. A túa vida foi ponte, o teu legado fogar. Camiño sobre as túas pegadas, sigo as túas liñas por pontes, vales e tempo. O teu pincel foi profeta, o teu corazón compás. Pintaches os caminos para que atopásemos o ceo.
Grazas por darnos rumbo con só pincel e fe.
Bo Camiño, Steffen
About the Author
