Columna: Que é peregrinar?
investigasteve 
Hai momentos nos que poñer un pé diante do outro convértese en algo máis que simple movemento. Convértese nunha declaración, ou polo menos iso é o que me digo a min mesmo mentres volvo quitar outra pedra do meu zapato, un compañeiro máis persistente que a miña propia preguiza interna. Peregrinar, ¿non é máis que camiñar? Polo menos, iso é o que me dixeron cando comecei, armado cunha botella de auga demasiado grande e unha interrogante aínda maior na miña cabeza.
A palabra en si, explicáronme, vén do latín peregrinus: un estranxeiro, un viaxeiro. Dalgunha maneira, resúltame identificable. ¿Acaso non somos todos un pouco así? Camiñando por camiños descoñecidos, atravesando paisaxes que nunca vimos, atopándonos con persoas que deixan pegada. Pero peregrinar é máis que a simple curiosidade polo descoñecido. É intentar entender por que as mellores experiencias adoitan requirir os zapatos máis incómodos.
E, por suposto, España ofrece varias definicións para esta forma de—chamémoslle—tortura ou iluminación espiritual, dependendo da túa perspectiva. Trátase de viaxar a terras estranxeiras, si, pero tamén de devoción, de chegar a un santuario. A Catedral de Santiago, o destino final por excelencia, é só a punta do iceberg. A verdadeira viaxe ocorre noutros lugares: nas conversas con outros peregrinos, no resplandor inesperado dun amencer ou na realización de que quizais non sexas tan bo facendo a mochila como pensabas.
Logo está o elemento filosófico, que ao principio me fixo sentir algo escéptico. ¿Unha viaxe cara a un mesmo? Soa un pouco tópico, ¿non? Pero, sinceramente, o Camiño ten algo de espello. Cada día lánzache unha nova pregunta: ¿Por que estou facendo isto? E a maior parte do tempo non hai unha resposta sinxela. Quizais ese sexa o punto. Non se trata de resolver a pregunta, senón de aceptala.
¿Un exemplo? O tramo de Carrión de los Condes a Calzadilla de la Cueza: unha lección de 17 quilómetros en paciencia e monólogos internos. Sen sombra, apenas outros peregrinos, só o camiño e eu. Incluso intentei falar cunha árbore no horizonte. Non respondeu, o que probablemente foi o mellor; doutro xeito, tería cuestionado seriamente a miña saúde mental. Pero esa árbore, ese único punto na distancia, converteuse nun símbolo. De perseveranza, de metas que se achegan, incluso cando sentes que apenas avanzas.
Peregrinar, aprendín, non é só avanzar fisicamente. É un proceso. Un percorrido a través de preguntas, encontros e pequenos momentos que a miúdo resultan ser máis grandes do esperado. É a conexión entre tradición, espiritualidade e experiencia persoal. É o momento no que te decatas de que sempre es un pouco estranxeiro, e que iso está completamente ben. Porque aí reside a beleza: o descoñecido vólvese familiar, e un achégase un pouco máis á persoa que realmente quere ser.
E agora tócache a ti: ¿Onde comeza o teu Camiño persoal?
About the Author
